Wielokrotnie nagradzaną na festiwalach i konfrontacjach teatralnych sztukę "Dawid Rubinowicz" w wykonaniu artystów z Fundacji Studio TM, starachowiczanie obejrzeli w Muzeum Przyrody i Techniki. Był to jeden z elementów IV Dni Dawida Rubinowicza.

fot. Gazeta Starachowicka

Przedstawienie, wyreżyserowane przez Dorotę Anyż, zostało oparte na autentycznych pamiętnikach chłopca, który nie przeżył holocaustu. Był synem mleczarza z podkieleckiego Krajna. Mając 13 lat, w marcu 1940 roku, zaczął pisać pamiętnik, który prowadził do czerwca 1942 roku. W pięciu szkolnych zeszytach, czasem naiwnie i bardzo bezpośrednio, opisał życie społeczności żydowskiej w małym getcie w Bodzentynie. Zginął prawdopodobnie w 1942 roku w Treblince - razem z tysiącami Żydów z likwidowanych przez Niemców gett w ówczesnym dystrykcie radomskim. Jego wstrząsające pamiętniki, odnalezione w 1957 roku, doczekały się dwóch wydań książkowych poprzedzonych wstępem Jarosława Iwaszkiewicza, a w roku 2008 adaptacji na deski teatru, czego podjęli się Dorota i Artur Anyżowie. Od tego czasu sztuka zdobyła już mnóstwo dobrych recenzji. Otrzymała m.in. trzecią nagrodę na XXX Ogólnopolskich Konfrontacjach Teatrów Młodzieżowych w Łodzi i wyróżnienie za odważne podejmowanie istotnych tematów XII Festiwalu Teatrów Marcinek - 2012 w Poznaniu. 26 września br. obejrzeli ją starachowiczanie.

- Chciałbym pożegnać się wreszcie z historią ciągłych rozliczeń polsko - żydowskich i poszukiwań, po której stronie jest więcej winnych - mówił przed przedstawieniem Artur Anyż, wiceprezes Fundacji Dawida Rubinowicza, który włożył ogromny wysiłek i serce w to, aby pamięć o wydarzeniach tych nie zaginęła. Chcemy mówić o czarnych chmurach historii, interpretując je na swój sposób, a wy odbierajcie je jak chcecie - zachęcał widzów.

Spektakl zaczął się sceną współczesną: grupka rówieśników Dawida bawi się w chowanego i przez przypadek znajduje jego pamiętnik. Gdy tylko zaczęli go czytać, historia odżyła na nowo, przybierając formę relacji przeplatanej krótkimi inscenizowanymi scenami. Wszystko odbywało się w ciągłym ruchu. Często jakby przypadkowo i chaotycznie, przez co jeszcze lepiej oddawało nastrój i grozę okupacyjnej nocy - raz tylko, na chwilę, wróciło do normy, kiedy Dawid razem z innymi zbierał w lesie jagody. Sekwencje przedstawiano dość szybko, jedną po drugiej pokazując kolejne etapy eksterminacji ludności żydowskiej. Szczególne wrażenie robiła scena odosobnienia Żydów, kiedy zamknęła się brama zbita z desek, oznaczająca domostwo chłopca, a ukryci za nią aktorzy wyciągali bezbronnie ręce, wzywając pomocy. Ale takich symbolicznych scen można było odnaleźć co najmniej kilka. Zmuszały do głębszej refleksji, podobnie, jak sztuka, za co młodzi artyści zebrali gromkie oklaski.

Na koniec można było skosztować prawdziwych potraw żydowskich, jakie w Kinie Kotłownia przygotowała dla gości Marta Jesionowska.

(An)

DOŁĄCZ DO NAS NA FACEBOOKU