Chodzi po górach, wcześniej sporo żeglował, w zimie drepcze po Skandynawii w nartach biegówkach, a w zeszłym roku popłynął kajakiem za koło podbiegunowe. Twierdzi jednak, że każdy tak może! Mowa o pochodzącym ze Starachowic Dariuszu Tkaczyku, autorze polskojęzycznych przewodników po włoskich Alpach, który mieszka w Gdańsku.

fot. Gazeta Starachowicka

fot. Gazeta Starachowicka

Nastepna wiadomosc:
ť Uhonorowali wybitnego trenera

Poprzednia wiadomosc:
ť Wąchocki "Meteor" kontra starachowicki "Gracz" czyli...

- Korzystając z otwarcia Polski na świat, w 1989 roku, zapragnąłem zobaczyć, jak wyglądają te większe góry - opowiada dzisiaj podróżnik.

Na pierwszy raz poszły Dolomity, potem inne grupy alpejskie i postanowił przybliżyć Alpy turystom z Polski, pisząc wspólnie z kolegą polskojęzyczny przewodnik po nich.

- To była pierwsza na polskim rynku tego rodzaju pozycja, przeznaczona dla zwykłych turystów, ludzi, którzy jadą do Zakopanego czy Doliny Kościeliskiej, wchodzą na Giewont lub Orlą Perć, ale rozglądają się i widzą, że są jeszcze inne ciekawe miejsca na ziemi, które warto byłoby zwiedzić, ale o których ciągle zbyt mało wiedzą. I myśmy chcieli właśnie to zmienić - tłumaczy pan Dariusz, który z Janem Babiczem wydał przewodnik po Alpach.

- Jest tam wszystkiego po trochu - trochę o Dolomitach, Alpach austriackich, szwajcarskich oraz francuskich. W sam raz dla tych, którzy chcieliby tam pojechać i coś ciekawego zobaczyć - mówi autor.

Wśród 82 tras znalazły się wielodniowe przejścia turystyczne, ale i łatwiejsze drogi wspinaczkowe, zarówno dla tych przeciętnych "łazików", jak i bardziej zaawansowanych w wysokogórskim rzemiośle. I choć książka nie jest zbyt młoda, o czym świadczą choćby czarno - białe zdjęcia, do dziś sprzedaje się bardzo dobrze i aż pięć razy wznawiano jej druk. Widząc z jak dobrym spotkała przyjęciem, pan Dariusz postanowił napisać następną, a że interesowały go głównie Dolomity, w które dość często jeździł, im właśnie zdecydował się poświęcił swój następny przewodnik.

Z myślą o zwykłym turyście

- To miała być monografia Dolomitów, coś takiego jak Nyka zrobił dla Tatr - mówi GAZECIE. - Przewodnik po górach, który wyczerpywałby temat dla zwykłych turystów . Książka, która pozwalałaby im wędrować po włoskich szlakach. A ponieważ Dolomity są dosyć duże, podzieliłem to wszystko pomiędzy trzy tomy. Zacząłem od Wschodu, by potem podążać na Zachód, natomiast po latach pojawiła się trzecia część, poświęcona Brencie i Madonnie di Campiglio.

Można tam znaleźć informacje o położeniu i budowie geologicznej, pogodzie, a nawet historii, która odcisnęła piętno nawet na wysokich graniach. Nie mówiąc o informacjach praktycznych, dotyczących sposobów oznakowania tras, zasadach funkcjonowania schronisk, koniecznego sprzętu czy wreszcie przestróg dotyczących np. wspinania się po lodowcu. Bo - co warto podkreślić - ich autor na własnych nogach przeszedł większość z tych tras.

- Opisuję w nich góry dla zwykłego turyst., Dolomity są znakomite. Nie ma tam zbyt wielu lodowców, a trasy są bardzo zróżnicowane. Bywają proste, w które można wybrać się z dziećmi, ale i bardzo zaawansowane, czyli via ferraty, z których słyną te góry .

Są to tzw. "żelazne drogi", szlaki, na których znajduje się wiele elementów stalowych tj. drabiny, sztuczne chwyty czy stopnie oraz prowadzone wzdłuż tras liny stalowe, umożliwiające wpinanie sprzętu asekuracyjnego.

Każdy turysta, jak przekonuje Dariusz Tkaczyk, nawet z niewielkim przygotowaniem, jest w stanie je przejść, mając ubezpieczenie w postaci uprzęży, o czym pisze też w swoich książkach.

- W tej chwili skończyłem już pewien cykl, dodaję tylko uzupełnienia do książek. Bo ciągle przybywa nowych tras, a ja chcę, żeby przewodniki były wciąż aktualne.

Wydaje je największa tego rodzaju sieć sklepów w Polsce - Sklep Podróżnika, z którą pan Dariusz od lat współpracuje. Przyznaje, że ma także pomysły na inne publikacje, bo w międzyczasie interesował się również Skandynawią, ale z uwagi na pracę i ciągły brak czasu poprzestał na razie na kompletowaniu map z najróżniejszych zakątków świata. Ale gdy tylko może, próbuje gdzieś dalej wyskoczyć. W ubiegłym roku popłynął ze znajomymi kajakiem za koło polarne. I choć dla wielu brzmi to zapewne megaekstremalnie, on jednak nie postrzega tego w kategoriach wyczynu.

- Tu nie chodzi o bicie żadnych rekordów, ale o zwykłą, ludzką przyjemność. W Polsce panuje dziwne przekonanie, że tego rodzaju wyprawy są domeną wielkich podróżników, co mija się z prawdą. Oczywiście, trzeba mieć trochę kondycji, ale nawet pracując za biurkiem, można zza niego wstać i tak jak się jedzie w Tatry, wyskoczyć do Brenty, przejść się wspaniałą granią, a przy okazji zdobyć też trzytysięcznik. Naprawdę każdy turysta jest w stanie to zrobić - przekonuje podróżnik. - Jeśli chodzi po Tatrach, to może i po Dolomitach. Trzeba wiedzieć tylko, gdzie zacząć, mieć mapę i przewodnik, taki jak mój - dodaje pan Dariusz.

Kierunek Arktyka
Na razie pochłaniają go inne sprawy, jak choćby wspomniana już podróż kajakiem rzeką Ivalojoki w Laponii, w której towarzyszyli mu także znajomi.

Przygotowania do niej trwały dość długo, a pomysł zrodził się jeszcze wcześniej.

- Przeczytałem kiedyś w piśmie kajakowym o rzece, zwanej Yukonem Europy. Płynie przez fińskie parki narodowe, gdzie nie ma osad, a zwłaszcza w górnym jej biegu. W dolnym pojawia się jedna maleńka. Są tam działki złotonośne, które można kupić i na własną rękę wydobywać złoto. Ale najpiękniejsze jest chyba uczucie obcowania z dziką przyrodą, z dala od jakiejkolwiek cywilizacji - opowiada D. Tkaczyk.

- Kupiłem mapy Finlandii, a że wszyscy mamy własne kajaki, którymi dużo pływamy, a przez to i doświadczenie, zapakowaliśmy wszystko na samochody i wsiedliśmy na prom z Gdyni do Helsinek. Potem sprawa była już prosta. Zrzuciliśmy wszystko na rzekę i zaczęliśmy pływać .

Wystartowali z małej lapońskiej wioski Lisma, liczącej nie więcej niż kilkanaście domów, w których mieszkali głównie hodowcy reniferów. A potem było jak na biwaku - spanie w śpiworach oraz namioty.

- Część moich kolegów miała już doświadczenie polarne, z psami jeździli zimą w te okolice. Zresztą polarnictwo na północy Polski jest dość popularne. Stosunkowo łatwo dostać się stąd do Skandynawii. Sam także spędziłem tu trochę czasu. Bierze się namiot czy plecak i idzie się w góry, nie jest to jakoś skomplikowane - mówi podróżnik. - Oczywiście trzeba to jeszcze lubić, a do tego mieć dobry sprzęt, żeby móc sobie poradzić w każdych warunkach.

- Spłynęliśmy do Ivalo, gdzie skończyliśmy rejs, zajęło nam to jakieś 10 dni. Najwięcej, bo prawie dwa dni, zabrał sam dojazd i rozstawienie kajaków na rzece - mówi podróżnik. - Nie było w tym nic nadzwyczajnego, tylko wielka przyjemność z płynięcia ogromną rzeką typu tundrowego, jak te na Syberii, ale zdecydowanie bystrzejszą od nich. To taki wielki Dunajec - mówi po chwili podróżnik - tyle że przerośnięty i płynący po dzikim terenie - dodaje.

Miejsc do biwakowania mieli tam mnóstwo, obowiązywało ich tylko prawo każdego. Mogli rozbić się wszędzie, zachowując respekt wobec natury. Dziennie pływali po pięć, albo i sześć godzin. Robili też przerwy, ubezpieczając się w trudnym miejscach. Gdy już dotarli do celu, pływali jeszcze po wielkim jeziorze Inari, zwanym przez wielu Morzem Lapońskim.

Kiedy człowiek już tyle przeżył i tak dużo zobaczył co nowego może jeszcze zrobić?

- Planów mam dużo. W najbliższe wakacje chciałbym udać się znowu do Włoch i zrobić wielkie przejście przez Południowe Dolomity, a przy okazji wykonać też zdjęcia. Przygotowuję kolejne wydanie przewodnika z nowymi trasami. Na kilku z nich jeszcze nie byłem, dlatego chciałbym to teraz nadrobić. A zimą czeka mnie pewnie wędrówka w nartach, tym razem po Polsce, najpewniej na wschodzie, w okolicy Bieszczad i Beskidu Niskiego, bo zachód mam już cały "schodzony".

Wykorzystuje do tego narty biegowe, bo to doskonała rozrywka. Potrzebne są tylko pagórki i śnieg. A tych nie brakuje nawet i u nas. Jednym z najlepszych miejsc w Europie, a być może także na świecie, są polskie Izery, porównywalne ze skandynawskimi górami.

- Łącznie z Karkonoszami jest tam kilkaset kilometrów tras przygotowanych do takiej wędrówki na nartach. Ale równie dobrze można jechać w Beskid Niski, Żywiecki czy okolice Śląska i zamienić buty na narty biegówki, które nie zapadają się w śniegu, a przy tym pozwalają na szybki zjazd. To, ile w nich kilometrów zrobimy, zależy już tylko od nas. Można pięć, ale równie dobrze trzydzieści, a jeśli szlak jest właściwie przetorowany to i 40 da się "przeczłapać", bo nikt Justyny Kowalczyk tu nie udaje. To tak jakby porównać wędrówkę na rowerze z Tour de France. Z jednej strony sport i zamęczanie, a z drugiej przyjemność obcowania z przyrodą.

Pan Dariusz miał także okazję poznać się bliżej z morzem, ale dzisiaj pływanie na żaglach uważa za ... nudne.

- W porównaniu do innych zajęć, jest ono mało ekscytujące… Zresztą żeby się mu właściwie poświęcić, trzeba o wiele więcej czasu, którego w tej chwili nie mam. Wolę więc bardziej intensywne formy spędzania czasu - mówi podróżnik, który uważa, że to, co robi wspólnie ze znajomymi, nie jest żadną ekstremą.

- My po prostu kochamy to robić, a przy okazji polecamy też innym - wyjaśnia pan Dariusz.

(An)

Dołącz do nas na Facebooku!