...Kiedy ogromny żal przeradza się w pasmo wspomnienia, mnoży się zasługi tych, których już nie ma wśród nas. I przychodzą refleksje. Dlaczego dopiero wtedy?!?dr Alina Bielawska

fot. Gazeta Starachowicka

Na spotkaniu zaaranżowanym przez wydawcę „Radostowej” Antoniego Dąbrowskiego nie zabrakło małżeństwa Bonadarowiczów oraz Danielów.

Przyczynkiem stała się zaś promocja zbioru wierszy poświęconych ofiarom z 10 kwietnia. Tuż po katastrofie, do redakcji napłynęło bardzo dużo utworów stojących na zróżnicowanym poziomie. Najlepsze, nadesłane przez ok. 70 autorów z całej Polski, zostały wydane w antologii „Lament Smoleńsko-Katyński”. Nie zabrakło w niej poetów rodzimych oraz znanych i uznanych, jak chociażby Leszka Długosza, Marcina Wolskiego i Jarosława Rymkiewicza. Na uwagę zasługują także wiersze Marzeny Kasprowicz z Nowego Jorku, a także Konrada Sikory z Dukli.

Trudno o większą bezradność, jaka ogarnęła Polaków, a jeszcze trudniej ludzkie odczucia i emocje ubrać w szatę wierszy, które staną się świątynią dla łaknących ukojenia i smakowania polskości – napisała we wstępie do antologii Agnieszka Zięba-Dąbrowska. Jak przyznaje Antoni Dąbrowski - wszystko zaczęło się jednak od opublikowania kilkunastu wierszy smoleńskich w miesięczniku „Radostowa". Kilkanaście utworów zaprezentowanych zostało na poetyckim forum w Pedagogicznej Bibliotece Wojewódzkiej w Kielcach w interpretacji aktorki Teatru im. St. Żeromskiego Beaty Pszenicznej...

Wiersze, jako wspólna modlitwa autorów, spośród których - pisze od wydawcy szef „Radostowej” - urzekły mnie utrzymane w konwencji baśniowej liryki Katarzyny Jasztal. Autorka doznaje jakby widzenia dusz wyłaniających się z mgły, z którymi prowadzi intymny dialog. W konwencji baśni, a jednocześnie myślowego skrótu utrzymane są też wiersze Agnieszki Zięby-Dąbrowskiej.

Dramatyczne wydarzenia osiągają tu wymiar metafizyczny, symboliczny. Oryginalnością i siłą ekspresji przemawiają także wiersze Anny Błachuckiej (sonety), Zofii Korzeńskiej, Anny Nogaj, Adama Ochwanowskiego, Celiny Ślefarskiej i Zyty Trych. Trudno się więc dziwić, że w większości trenów, żal po stracie elit miesza się z refleksjami nad przyszłym kształtem Rzeczypospolitej.

W podobnym tonie usłyszeć można było wiersz przeczytany przez Alicję Zanijat, która wspomniała 96 dusz składających raport przed Trybunałem Chwały Stwórcy. Natomiast Adam Cieślik, oprócz prezentacji własnych reminiscencji, zasygnalizował kontrowersyjną twórczość pt. „Na kolana”, zamieszczoną w biuletynie „Solidarność” z 14 maja br. „Veni creator” Waldemara Podworskiego jest pigułką doznań autora ujmującego zachłanność lasu smoleńskiego, powtórnie upominającego się o polską Krew. Dzień wcześniej, swoje wiersze w Sali Lustrzanej WDK zaprezentował Janusz Obara. Występ spotkał się z dużą przychylnością krytyka literackiego Zofii Korzeńskiej.

Podczas spółdzielczego spotkania, balladę o „Smoleńskiej Apokalipsie” zaśpiewał przy gitarowym akompaniamencie malarza, poety-satyryka, a w końcu muzyka z Kielc Kazimierza Kołomyi – Runa. Pan Kazimierz postarał się o wypełnienie tzw. przerywników, wykonując nastrojowe utwory klasyczne. Swoimi możliwościami wokalno-instrumentalnymi pochwaliła się także Teresa Daniel, wykonując balladę Bułata Okudżawy „Dopóki ziemia kręci się”. Na krótko zabrał też głos mąż pani Teresy Andrzej.

– Nie umiem pisać wierszy – przyznał szczerze, ale sugeruję, aby śmierć prezydenta uczcić zmianą nazwy ulicy T. Krywki na ulicę Lecha Kaczyńskiego.

Żadne wydarzenie literackie nie może obyć się oczywiście bez udziału Włodzimierza Kowalczyka. Tym razem uraczył słuchaczy słownymi domysłami przyczyn, które przechodzą w diatoniczną prawdę, zawartą w wierszu „Pamiętaj”.
Jak zauważył gospodarz spotkania – przedstawione wiersze śmiało mogą funkcjonować, jako wspólna modlitwa autorów o lepsze jutro Ojczyzny.

M.O.