W kraju rozdartym pół, gdzie po 1989r. nie było żadnej rzetelnej i uczciwej debaty publicznej, o historycznej nie wspominając, społeczeństwu zamiast wizji przyszłości, przyszło czcić dużo symboli i rocznic. Ale i one związane z danymi okolicznościami, wydarzeniami, dla jednych są zwycięstwem, dla drugich zdradą.

Paweł Lewkowicz - Radny Rady Powiatu
fot. Gazeta Starachowicka

Co ważne, powstał w okropnie mrocznych czasach ,,komuny”, mimo to nie dzieli lokalnego społeczeństwa. Tak, bo wszystko co powstało w PRL, to złe, a ten odsłonięty w 1979 roku pomnik ujmując wszystkich bohaterów, nadaje znaczenie uniwersalne. Nie ruguje jednych, wychwalając drugich. Dziś do tych pierwszych zalicza się żołnierzy GL, AL, LWP, a nawet BCh, bo zdaniem pewnych środowisk z tych zbrojnych grup, było bardzo dużo agentów i komunistów podporządkowanych sowietom. W grupie zaś uprzywilejowanych, tzw. niezhańbionych poddaństwem komunistom, znajduje się podziemny ruch oporu z Armią Krajową i NSZ na czele. Przykre to, ale nawet przy zwycięstwie nad faszyzmem oddaje się zasługi jedynie słusznym bohaterom walczącym z władzą ludową, o innych mało, albo w ogóle nie wspominając.

A jest co wspominać. Weźmy 1 Armię Wojska Polskiego, która w lutym i marcu 1945 r., toczyła ciężkie walki o przełamanie Wału Pomorskiego, docierając do Kołobrzegu i Bałtyku. Zaślubiny z morzem były po ogromnych stratach: ponad 3 tys. zabitych, dwa razy tyle rannych, i niespełna 2 tys. zaginionych. Szacunek należy się też 2 Armii WP, która w ofensywie kwietniowej na Berlin roku 1945 walczyła dzielnie, choć w tzw. operacji łużyckiej poniosła niepowetowane straty głównie wskutek nieudolności dowódczych komunisty sługusa sowietów - Karola Świerczewskiego. Polscy żołnierze tzw. wschodu walczyli też dzielnie m.in. w operacji wiślańsko- odrzańskiej, nad przyczółkami warecko- magnuszewskim i czerniakowskim.

Szkoda, że kreowana polska historia z zabarwieniem prawicowym, co z zasady wypacza istotę tej nauki, pomija szlak bojowy Ludowego Wojska Polskiego (LWP). Dziś jest moda, albo poprawność polityczna, czcić oddziały NSZ, AK, następnie WiN, czyli tzw. ruch oporu dezawuujący nową władzę w Polsce od 1945 roku. Niejako potwierdzeniem jest uchwalenie przez Sejm 1 marca – Narodowym Dniem Pamięci Żołnierzy Wyklętych. Nie miejsce i czas, ale wielu z tzw. żołnierzy wyklętych wolało walczyć o odzyskanie Lwowa i Wilna, niż utrwalać granice na Odrze i Nysie. Oczywiście wielu żołnierzy, szczególnie AK, było bezzasadnie krzywdzonych, sądzonych przez władze Polski Ludowej.

W żaden sposób nie zamierzam stygmatyzować żołnierzy stawiających opór władzy ludowej, ale nijak nie mogę zaakceptować oddawania czci Józefowi Karasiowi ps,, Ogień”, czy oddziałom Rejsa ps. ,,Bury”, których odziały w bandycki sposób pacyfikowały wsie i z reguły Bogu ducha winną ludność. A wtedy, jak pisała prof. Krystyna Kersten w książce ,, Narodziny systemu władzy Polska 1943-1948” należało budować to, co było zniszczone ciężarem wojny, pogodzić się z tym, co było, zacząć pracę organiczną. Społeczeństwo zaakceptowało nową władzę, jakkolwiek by ją nie nazywać: komunistyczną, czy socjalistyczną. Najważniejsze było odbudowanie Polski, własnego dachu nad głową. Zarówno w Teheranie, Jałcie , jak i Poczdamie karta polska znaczyła dla aliantów tyle, co większy, czy mniejszy kaprys Stalina. Natomiast szczytne zapisy karty atlantyckiej o suwerenności każdego narodu opracowane głównie przez aliantów, wyblakły z końcem wojny.

Wspieram żołnierzy LWP, nie kosztem innych żołnierzy, bo byłoby to niedorzeczne. Żołnierz polski nie był winny takiemu a nie innemu układowi, wpływom i ,,zdobyczom” mocarstw II wojny światowej. Polskę podporządkowało ZSRR Centralne Biuro Komunistów Polskich, bezpieka i NKWD, przy pomocy PPR. Ale na pewno nie kościuszkowcy !!!. Bardzo niedobrze, że pewne środowiska deprecjonują polskich żołnierzy wschodu, a apologetyzują zesłańców z zachodu. Tak jakby była przepaść między zesłańcami wędrującymi do Polski z 1 Armią WP, a żołnierzami Andersa. Polski żołnierz, bez względu na rodowód służbowy, walczył z hitlerowcami na wszystkich frontach II wojny światowej. Dlatego nikt nie ma prawa polaryzować, która krew była bardziej patriotyczna, a który żołnierz bardziej honorowy: wschodu, czy zachodu, jednym upiększać, innym umniejszać złożone ofiary.

Kształtowanie i utrwalanie postaw patriotycznych, poczucia dumy z militarnych i politycznych dokonań, jako element dziedzictwa narodowego, winno umacniać jedność narodową. Osobiście oddaję duży hołd za złożenie ofiar z życia, tym wszystkim bohaterom: imiennym i bezimiennym, z bronią w ręku i bez broni, pełnoletnim i nieletnim. Dzięki tej najwyższej cenie zwyciężono hitlerowskiego okupanta – największą ideologię eksterminującą Słowian, jaka była w dziejach ludzkości.

„Umarłych wieczność dotąd trwa, dokąd pamięcią im się płaci” - powiedziała Wisława Szymborska. Trzeba o poległych w wojnie rodakach zawsze pamiętać, a zapominać o podziałach, nie doszukiwać się w tej martyrologii czasów wojny większych, mniejszych, lepszych, gorszych ofiar wojny, bo to byłaby dopiero paranoja. Walki z wrogiem, którego nie ma i wojny, ale polsko – polskiej.

Paweł Lewkowicz
Radny Rady Powiatu