Tydzień temu podczas sesji Rady Powiatu podjęto przez aklamację uchwałę dotyczącą uczczenia pamięci tragicznej śmierci prezydenta RP i wszystkich zmarłych podczas katastrofy lotniczej w Smoleńsku oraz ofiar zbrodni katyńskiej z 1940 r. W uchwale tej postawiono znak równości między dawnymi wydarzeniami w Katyniu oraz katastrofą w lesie katyńskim. Nie zgadzam się z tym. Jednak, aby uszanować rangę Rady Powiatu i znaczenie wartości uchwały wyszedłem z sali obrad. Spieszę wyjaśnić ,dlaczego postąpiłem tak ,,obrazoburczo”.

Paweł Lewkowicz - Radny Rady Powiatu
fot. Gazeta Starachowicka

Mord katyński, był eksterminacją narodu polskiego – co również jest podkreślane w niniejszej uchwale. Akt drugi to zafałszowanie prawdy o Katyniu, szereg kłamstw wysuwanych przez władze ZSRR i PRL. Tabu o zbrodni katyńskiej, to hańba dla wszystkich decydentów socjalizmu, którzy mieli w tym udział, co też wynika z intencji powiatowej uchwały.

Kłamstwo katyńskie legitymizowała PRL, a prawdę o Katyniu firmowała III RP. I właśnie w III RP miała miejsce tragedia lotnicza z 10.04.2010 r., w której obok pary prezydenckiej zginęło 94 osoby. Katastrofa samolotu TU- 154 uniemożliwiła złożenie hołdu pomordowanym w Katyniu, co zawarte jest w sentencji uchwały Rady Powiatu – jako trzeci akt Katynia.

Nie popieram stawiania równości między zbrodnią katyńską i tabu katyńskim a katastrofą lotniczą pod Smoleńskiem. W bestialskim mordzie katyńskim ludobójstwo pochłonęło ponad 21 tys. osób. W katastrofie lotniczej, nie mającej znamion mordu (nie licząc spiskowej mgły) zginęła nie na czynnej służbie bez mała setka osób. Pierwszy przypadek to eksterminacja narodu, drugi to wypadek. Podczas wojny śmierć jest na porządku dziennym, w czasie pokoju przeciwnie.

Myślę, że uroczystości w Katyniu w kwietniu ub. r. dałoby się pewnie przesunąć, z kłopotami ale jednak. A tak wyrok losu został wykonany i symbol miejsca przeklętego nabrał współczesnego mesjanistycznego znaczenia.

Jeśli mord katyński nazwać można ludobójstwem ze zdradą wszystkich liczących się mocarstw, tak tragedię smoleńską nazwać można objawieniem prawdy o Polakach, kultywując romantyczny mit ofiar w ramach kultury śmierci (jak to ujmuje prof. Maria Janion).

Symbolika polskiego myślenia, która siłą historycznego ciążenia tkwi gdzieś w nas wszystkich, każe przypuszczać, że ofiary katastrofy smoleńskiej zginęły nie tyle fizycznie, co i symbolicznie. Pozwala to złączyć ofiary sprzed 71 lat z ofiarami sobotniego poranka 10 kwietnia 2010 r.

Nieważne, że nielogiczna tragedia nie ma powiązania ze zbrodnią katyńską z 1940 r., ale Polacy w mentalności historycznej mają uzasadnienie dla kontynuacji trzeciego aktu Katynia. Potrzeba nam więcej Kartezjusza, a tymczasem jesteśmy jak Mickiewicz umieszczający w chwili tragedii narodu trzy ikony Matki Boskiej, która otuli naród i jednostkę w nieszczęściu. To dlatego ten polski romantyzm bywa piękny, ale i niebezpieczny, bo upiększa bezsilność i katastrofę.

Nie poparłem brzmienia uchwały, bo połączenie tzw. trzech aktów Katynia – deprecjonuje zbrodnię Katyńską i Katyń tabu. Nie powinno się zrównywać symboliki katyńskiej zbrodni o najwyższym martyrologicznym wymiarze z posmoleńską tragedią lotniczą, urosłą do rangi mesjanizmu. Jednak boleję nad utratą rodaków w wielkiej katastrofie lotniczej, przez co sam oddałem hołd parze prezydenckiej będąc latem 2010 r. w krypcie wawelskiej w Krakowie.
Nie da się zrównać masowych unicestwień tysięcy Polaków na zbrukanej krwią ,,sowieckiej golgocie” ze współczesną tragedią lotniczą i narosłej wokół tej katastrofy wielkiej iluzji, niczym ,,czystej mgły”.

Często zadaję pytanie, czy poza wielką pamięcią z lat okrutnych wojen, powstań, tyle nam trzeba w codziennym życiu żałobnych rapsod, gdzie czarne chorągwie - jak pisał Norwid – zawiewają na siebie.

Paweł Lewkowicz
Radny Rady Powiatu