Nie chcą tak dalej żyć!
Komisja wysłuchała skarg mieszkańców
Piatek, 19 marca 2010r. (godz. 14:51)

Mieszkańcy ulicy Kornatki skarżą prezydenta. Mają już dość czczych obietnic, którymi karmieni są od blisko trzydziestu lat. Mniej więcej tyle walczą o drogę, której wybudowanie jest dla nich prawdziwym “być albo nie być”. Pomoc obiecywali wszyscy włodarze, w efekcie nie pomógł żaden. Oberwało się obecnemu. Teraz skargę mieszkańców bada Komisja Rewizyjna.

Dla mieszkających tam pięćdziesięciu osób, to powszedni koszmar, bo to jedyna droga, która łączy ich z cywilizacją. Nic więc dziwnego, że czują się jakby mieszkali na końcu świata.

Żeby bowiem dostać się do miasta muszą w zimie przeciskać się przez ogromne zaspy. I tak od ponad trzydziestu lat, bo mniej więcej tyle trwa ich walka o normalność, czyli wybudowanie drogi, co w ich przypadku znaczy tyle co “okno na świat”.

Kilka lat temu mieszkańcy zintensyfikowali swoje działania, a gdy wreszcie wydawało się, że wszystko idzie w dobrym kierunku, spotkało ich srogie rozczarowanie.

- Prezydent obiecał, że inwestycja znajdzie się w budżecie. O jej losach mieli zdecydować radni. Mieliśmy poparcie z obu stron i nic – mówi Katarzyna Mazur, jedna z mieszkających tam osób. – Skończyło się na odbijaniu piłeczki. Prezydent zgania winę na radnych, a radni na prezydenta. Ale drogi jak nie było, tak nie ma.

Stanęło na procedurach

Droga leży częściowo na gruntach kolei i Lasów Państwowych. W grudniu 2008 roku gmina wystąpiła z wnioskiem do PKP o przekazanie części terenu, niezbędnego do jej budowy. Okazało się wówczas, że kolej nie dysponuje tytułem własności do tych terenów, jest na etapie kompletowania dokumentacji w celu rozpoczęcia procedury uwłaszczeniowej.

Dopiero po uzyskaniu zgody od wojewody byłoby możliwe założenie księgi wieczystej i ewentualny podział gruntów. A że są to tzw. tereny zamknięte, ich pozyskanie wymagałoby zgody nie tylko poszczególnych spółek PKP, ale i ministerstwa właściwego do spraw transportu.

- Gdyby gmina rzeczywiście chciała, to mogłaby uwinąć się z tym już dawno – uważa mieszkanka. - Zajęłoby to jej nie więcej niż rok, jak dowiedziałam się na kolei. Ale gdy tylko zaczęły się problemy, prezydent nie miał już dla nas czasu, odsyłał tylko do swojego zastępcy. W październiku natomiast zostaliśmy poinformowani, że nasza inwestycja znalazła się w propozycjach do budżetu na 2010 rok. Nic takiego się nie stało – mówi oburzona kobieta.

- Dlaczego nagle wypadła z planu? – wtóruje jej inny mieszkaniec. – Zostaliśmy wprowadzeni w błąd! – przekonuje.

- Czujemy się oszukani przez prezydenta – mówią zgodnie. – Nie tylko przez obecnego. Poprzedni także obiecywali pomoc, a nie zrobili nic. Boli nas, gdy słyszymy, że próbujemy uprawiać tu jakąś politykę. Prezydent się na nas obraził, uważa, że ktoś nami kieruje, a my chcemy tylko normalnie żyć – przekonują mieszkańcy.

Nie jest bezpiecznie

- Dwa lata starań mijają, a sprawa dalej stoi w miejscu – mówi pani Katarzyna. – Gdyby chodziło o coś błahego, nie prosilibyśmy o pomoc. Ale tu chodzi o nasze życie. Co dzień musimy walczyć z tą drogą. Nie ma oświetlenia, za to same dziury.

Większość naszych pensji idzie na naprawy samochodów. W niektórych miejscach droga zwęża się niebezpiecznie. Wystarczy śliska nawierzchnia, chwila nieuwagi i można wylądować na torach. Boimy się też o dzieci. Musimy zwalniać się z pracy, by odwozić je do szkoły, lub prosić o pomoc sąsiadów. Żaden gimbus tu nie wjedzie, bo nie ma ulicy. A dyrektor nie puści autobusu dla czterech czy pięciu osób.

Problemy z wjazdem miały w zimie także śmieciarki. Worki trzeba było nosić aż pod sam las, bo dalej nie można było wjechać.

- To samo jest z gazem – mówi mieszkaniec – Jeśli chcemy wymienić butle, musimy nosić je w to samo miejsce. Czasem jest naprawdę ciężko – zapewnia.

- Płacimy podatki. Przez tyle lat z pewnością uzbierało się na naszą drogę – dopowiada drugi.

- Rozumiemy, że koszty inwestycji będą duże – mówi pani Katarzyna – ale przecież można rozłożyć je na kilka lat. Nie każemy nikomu budować drogi w rok. Zdajemy sobie sprawę, że wymaga to czasu. Ale niech wreszcie ktoś zajmie się naszym problemem – prosi kobieta.

O tym, że można mieszkańcy przekonali się już w przeszłości, podczas budowy wodociągu. Wówczas pomogła im radna pierwszej kadencji Ewa Kiełek. Dlatego niektórym tak trudno zrozumieć obecną sytuację.

- Tę drogę wybudowaliśmy w czynie społecznym – mówił jeden z mieszkańców. – Wkładaliśmy swoje pieniądze, poświęcenie i pracę. Najwyższa pora, żebyśmy uzyskali coś od miasta. Wszyscy obiecują to samo – droga będzie na wiosnę. Ale jest już piąty prezydent, a drogi wciąż nie ma.

Jak to się stało?

Wraz z uchwaleniem budżetu na 2010 rok znikła kolejna iskierka nadziei. Inwestycja po raz kolejny nie została ujęta w planach. Zamiast tego pojawiła się ulica Lampego, na tym samym osiedlu.

- Skąd nagle ta zmiana? – pyta jeden z mieszkańców. – Chyba tylko po to, by zamknąć nam usta, że coś robi się w tej części miasta. Ale komu potrzebny jest most? Mieszka tam niewiele osób, a z pewnością mniej niż na naszej ulicy – twierdził.

Rozgoryczenie mieszkańców musiało być duże, skoro zdecydowali się złożyć skargę na działanie prezydenta. Sprawą zajęła się już Komisja Rewizyjna. W ubiegłym tygodniu wysłuchała jednej ze stron. Pierwsi głos mieli mieszkańcy.

- My nie twierdzimy, że prezydent jest zły, bo pewnie dużo dobrego też zrobił. Ale dlaczego nas oszukał? – pytali.

- Sprawa jest naprawdę skomplikowana – próbował tłumaczyć im radny Michał Sendecki. – Nie dość, że droga biegnie na terenach należących do lasów i kolei, to jeszcze budowa wymaga ogromnych pieniędzy. Niewykluczone, że za te same środki można zrobić nie jedną, a kilka ulic w mieście.


O wiele łatwiej wejść w teren nie pytając nikogo o zgodę, budować ulicę, przy której mieszka więcej mieszkańców i gdzie trzeba wykonać krótsze dojazdy. Rozumiem waszą determinację, bo dla was jest to problem naglący.

Ale radą rządzą czasem inne mechanizmy, czego nie krył przed nimi radny.

- Mówicie, że nie macie wsparcia z naszej strony. Może i tak jest – przyznał M. Sendecki. - Każdy z nas jest radnym miejskim, ale wybieranym w swoim okręgu. Każdy próbuje coś zrobić u siebie, żeby zostawić jakiś ślad.

No i się zaczęło...

- Radnym jest się w mieście i dla miasta – prostował Paweł Rdzanek, wywodzący się z okręgu, w którym jest właśnie ulica Kornatka. – Jesteśmy po to, żeby służyć mieszkańcom, wszystkim, a nie tylko w swoich okręgach.

W podobnym tonie wypowiadała się Lidia Dziura, która strofowała kolegę Sendeckiego.

- Rozmowa z państwem, którzy znaleźli się w tak trudnej sytuacji, o okręgach wyborczych jest wielce nie na miejscu – przekonywała radna.

- Jestem tu radnym najdłużej, bo już dwunasty rok – stwierdził przewodniczący komisji Adam Sałata - i mogę zapewnić, że nie wszystkie inwestycje, zgłaszane w interpelacjach udało się zrealizować. Kolega Rdzanek powinien bardziej lobbować w tej sprawie i znaleźć 12 kolegów. Bo żeby poprzeć budżet potrzebna jest większość – przyznał. – A matematyka jest nieubłagana.

Zapewnił także, że jeśli dojdzie do głosowania, poprze tę inwestycję.

- Ja co najwyżej mogę zadeklarować, że będę badał sprawę – powiedział Michał Sendecki.- Zgodzę się z jednym - jest ona bardzo trudna.

By móc się dokładnie jej przyjrzeć, Komisja Rewizyjna zamierza udać się w teren. Przed spotkaniem z urzędnikami odwiedzi mieszkańców ulicy Kornatka. Jak się okazało, niektórzy z radnych w ogóle tam jeszcze nie byli, mimo że w Starachowicach mieszkają od dawna. Tylko czy aby ta wycieczka coś zmieni? Z każdą kolejną wizytą w urzędzie mieszkańcy stają się coraz bardziej sceptyczni.

- Po każdej rozmowie wychodzimy usatysfakcjonowani – mówi Katarzyna Mazur. - Później przychodzi jednak rozczarowanie. Możemy mieć tylko nadzieję, że tym razem będzie inaczej.

(An)